Het geheimzinnige kado

"Kom, we zullen gaan," zei Drieka in haar taftzijden feestjurk,” iedereen zal er nu wel zijn." En iedereen was er! Al zijn maten van de fabriek: de wevers, de ververs, spoelers en sjouwers met hun vrouwen en kinderen; van wie het grootste gedeelte ook werknemer was, de juffrouw en heren van het kantoor, maar vooral de direkteur met zijn vrouw. Allen waren naar de feestzaal in het Bondsgebouw gekomen om Janus geluk te wensen en op zijn gezondheid 'n gratis pilske te nuttigen. Bij het binnenkomen van Janus en Drieka, zette de harmonie heel hard het LANG ZAL HIJ LEVE in. Met 'n kop als 'n biet waarop menig zweet-druppeltje parelde, stommelde het feestvarken naar voren, waar hem tot zijn grote opluchting een groot glas schuimend bier werd aangereikt. Nadat dit sympathieke gebaar enkele malen herhaald was en de direkteur het woord vroeg, voelde Janus zich al zo behaaglijk, dat hij zijn baas welwillend bezag. Diens ongetwijfeld mooie woorden drongen echter niet tot hem door. De jubilaris, bijna de hemel ingeprezen, werd tenslotte verzocht naar voren te komen. Gelukkig had Drieka nog net weten te voorkomen dat hij zijn boordeknoopje had losgemaakt. "Straks," fluisterde ze, "dan kunde net zoveel knoopkens losmaken als ge wilt," en ze porde hem om op te staan.

Het word doodstil in de zaal, want dit was het belangrijkste moment van de avond. Plechtig legde de jonge meneer Charles het gouden horloge in Janus open knuist, waarmee deze 'n beetje stuntelig bleef staan, niet wetende wat te doen, toen de gulle gever toch nog onverwacht hem een envelop in z'n hand drukte en hem in z'n oor fluisterde: "Ge moet aan niemand vertellen wat er in zit, dat moette mij beloven!"

Janus, allang blij, beloofde stotterend dit eeuwig geheim te houden. Het feestvolk applaudisseerde luidruchtig. Zie de nou wel, Janus kreeg wa extra's! Maar ze wilden wél allemaal weten hoeveel. "Nee", hield onze held hardnekkig vul, "da blieft geheim, da mag niemand snie wete!" Maar zee mochten het envelopke dan toch wel efkes bekijke? En het ging van hand tot hand, het werd betast, tegen het licht gehouden en er werd gespekuleerd: Ge kunt goed zien dat er 'n briefke in zit, vast wel honderd gulden. Totdat het zo beduimeld en gekreukt was dat het niet meer te zien was.

Diep in de nacht keerden de feestvierders naar huis. Boven op de gang zei Drieka, die haar nieuwsgierigheid niet meer In bedwang had: "Kijk nou us gauw wadde gekrege het?" Janus z'n geest was al zeer beneveld, doch hij herinnerde zich nog heel goed zijn belofte en duwde de kamerdeur voor haar neus dicht. Haastig scheurde hij de beduimelde envelop open; Er zat 'n briefke in, maar wat voor een! Hij ging er mee onder de lamp staan en hield 't omhoog. Langzaam en hardop las hij: HORLOGE GARANTIEBEWIJS.

Drika,  niet voor een gat te vangen, gluurde door het sleutelgat, zag evenwel niets, maar hoorde des te beter! Ze stond perplex! Was dat alles? Geen briefke van honderd? Oei, oei, als ze dat morgen eens zou rond vertellen!  Arme Janus! Doch zijn pijnlijk niet-begrijpende blik verhelderde bij de gedachte: Niemand zal dit ooit te weten komen, want ik heb 'n eeuwige belofte van geheimhouding gedaan. Gerustgesteld liet hij zich in Morpheus' armen wegzakken.

NOOT

(1)  Dikwijls

Met dank aan de heer J. van Bree uit Geldrop, die ons zowel dit verhaal als over "het Pauske" uit de vorige Heemkronijk heeft verteld.

Ondanks naspeuringen hebben we niet kunnen achterhalen wie het Pauske is geweest en waarom deze zo werd genoemd.