Driej Kon'nge
Heemkronijk jaar:1986, jaargang:25, nummer:4, pag:61 -63
DRIEJ KON'NGE
door: J. Biemans
Ik heb me wel 's aafgevraoge oew dereis van de drie Kon'nge verloape zo zen, ès Bètteljèm in de Kempe gelege zoo hebbe.
Driej Kon'nge gonge mee Korsmus op pad
Um ne't kiendje in't kribke te kéke.
Ze hon 'n kemeel um te reize gevat,
Want tevoewt duurden't wel twee, driej wéke.
'n Ster in de locht mee veul licht wees de weg
En ze blonk in de kroan van de vurste.
Hij vuulde z'n aaige, zo waor és 'k 't zeg,
En hij docht ok: ik ben 'r 't urste.
En welleke kon'ng kwomp aachter 'm aon?
wos netuurlek den twidde.
Hij hoj z'ne skânste jaas aon gedaon,
En hij liejp èltè 't liest in 't midde.
En aachter diej twee kwomp ok nommer driej,
Mèr dè wos van gezicht 'nne zwarte.
Hij reej aachteraon, dè gonk anders nie,
Want hij wos ok 'nen hillen aparte.
En toen ze't kribke gevonden hon,
Toen zin ze: we zalle wa géve,
Want zonder te géve kande slèècht gaon,
En lang kan 'w ok wir nie bléve.
Den urste gaof toen e zèkske mee goud,
En hij keek wa se wel nie zoo'n zegge.
En Jozef diej hoestte -hij wos wa verkoud-
Dè-t-ie't daor mér op't strooi ner moes legge.
Den twidde gaof wieroak in e kopere vat
En ge zaogt dè-t-‘m dè moes bedroeve.
Maria zee: "hange't mèr daor aon diej lat,
en . . . dè hoj nou toch echt nie gehoeve."
Ok de zwarte diej vuulde 's in z'ne zak
En hij gaof toen 'n hèffeltje mirre.
Hij vuulde z'n aaige nie op ze gemak
Want hij wos nie zo réék ès diej hirre.
En Jozef diej zee: "de kömt krèk va' paas,
Dè zal ik mèr urst op gaon rùime.
Ik leg't zo lank b'ons Meriej in de kaas,
Want ik hoj toch krèk niks mir te prùime."
Ze krege nog wa vur den éét en den dorst
en e kumke mee goei wèrrem romme.
De zwarte hoj 'n bitje gesmorst,
Dè hum dè nou moes overkomme.
Maria zee: "toew,`dè poetse'w wel op,
Hier hedde al e lepke van linne,
En hier in diej skuur is dè nog ginne strop,
Strak laote'w de henne wel binne."
Ze keken nog èfkes 'ne keer in de krib
Ne't Kiendje dè stil laog te slaoppe.
Maria joeg mee 'n vliejg van z’n lip,
Diej kwommen d'r van al diej skaope.
Toen gongen ze trug ne ieder z’n land
En ze hon nog 'n hil stuk te reize.
En toen ze wir taus kwomme ston in de krant
't Verhaol van de ster en de wijzen.
Den urste diej plèkte 't bove z'n bed,
Den twidde diej hee-ge't vergéte.
De zwarte diej hi-t-'r de pan op gezet,
Um ’n hil lèkker spèkstrúif te éte.
Toen iemes t gedicht hoj geleze,
Hi-t-ie me hier op geweze:
Dè-t-ie aon't verhaol wel kos mèrreke,
Dè-t sloeg és (‘n tang op e vèrreke).
Uit: "Over bij wijze van spréke gesproken"
dl. 2, Bergeijk, 1981.
(Met aantekeningen van Miep Mandos-v.d. Pol).