De waterdokter

Heemkronijk jaar:1988, jaargang:27, nummer:1, pag:26 -26

DE WATERDOKTER

door: Guusje Veldhuizen

Nog niet zo lang geleden, iets meer dan een halve eeuw, was een groot deel van Nederland nog . . . ontwikkelingsland. Vooral beneden de grote rivieren, in de kleine dorpjes, gehuchten en buurtschappen was het leven primitief en kon men niet zonder goede buur. Men had elkaar nodig voor het dagelijkse werk en hulp in nood. Vooral in geval van ziekten was men zeer op elkaar aangewezen, daar heelmeesters in die tijd nog spaarzaam vertegenwoordigd waren.
O ja, in het begin van deze eeuw was er al een arts in Geldrop en ook een in Valkenswaard en natuurlijk in Eindhoven, daar had je zelfs al twee ziekenhuizen. Maar het raadplegen van een dokter was een dure aangelegenheid, en gebeurde alleen in uiterste nood. Daarom deden alternatieve genezers  -net als nu, maar om heel andere redenen- goede zaken.
Zo zat er net over de grens in Duitsland een zogenaamde piskijker. Uit het plasje van de patiënt kon de man vaststellen wat de aard van de ziekte was en naargelang pillen, poeders en goede raad meegeven. Maar Duitsland was ver en vervoer schaars! Daarom was er een slimme Heezenaar die voor 'n kleine vergoeding bereid was retourtjes naar de grens te rijden met de flesjes urine  -voorzien van naam en vergezeld van een klachtenbriefje-  van de dorpsgenoten die kwakkelden met hun gezondheid.
Nu was er een ongelovige Thomas die dacht: “Ik zal die kwakzalver eens te grazen nemen. Dan zullen de mensen me nog dankbaar zijn en kunnen ze hun goede geld en moeite sparen”.  
Daarom gaf ook hij een gevuld flesje mee met 'n briefke, waarop uitvoerig diverse verzonnen pijntjes en kwalen waren vermeld. Doch in de fles zat urine van zijn paard! De hele dag liep hij zich te verkneukelen van plezier en wachtte met spanning op bericht van de pendelaar. Toen deze bij de genezer de adviezen en medicijnen ging halen, zei de man, terwijl hij het flesje van de oplichter omhoog hield: "Over deze mens hoeven we ons geen zorgen te maken, die heeft paardedracht!".
Wie zei er iets over kwakzalvers?

Met dank aan mevrouw Dilia Verest uit Heeze.