Een buitelands paspoort, s'il vous plait
Heemkronijk jaar:1987, jaargang:26, nummer:2, pag:61 -62
EEN BUITENLANDS PASPOORT, S'IL VOUS PLAIT
door: Guusje Veldhuizen
Op het landgoed "Valkenhorst" in de gemeente Leende woonden vanaf het begin van de jaren dertig Jonkheer J.W.Loudon en zijn gezin, met personeel, have en goed, zoals van een adelijke familie mocht worden verwacht.
Een twintigtal jaren later verscheen op zekere dag een jonge freule Loudon op het gemeentehuis van dit lieflijke dorpje met het verzoek om onmiddellijk voor haar een buitenlands paspoort in orde te maken, "niet morgen of volgende week, maar nog vandaag, want er is haast bij". Nu is zo'n verzoek in 1987 alleen zinvol als je over wel zeer goed lopende kruiwagens beschikt, maar in de jaren vijftig lag dat nog iets gemakkelijker, hoewel..., voordat je zo'n belangrijk dokument in je bezit hebt, komt er het nodige in beweging. De fotograaf moet zijn werk al gedaan en zonder geld gebeurt er niets, maar dan zijn er invulformulieren, uittreksels, stempels, zegels en vooral handtekeningen, als het even kan van de burgemeester persoonlijk.
”Dat móét kunnen", dacht sekretaris Vogels, terwijl hij in zijn haardos krabbelde en naar de mooie doch ongeduldige juffer keek. "Een freule is tenslotte ook niet iedereen, ze mag best een streepje voor hebben! (Wat de dame in kwestie gewend was!) We zullen eens laten zien dat de ambtelijke molen ook snel kan draaien”.
Resoluut pakte hij de telefoon, draaide het nummer van de Provinciale Griffie in 's-Hertogenbosch en ... natuurlijk waren ze bereid voor dit spoedgeval over te schakelen op een hogere versnelling.
Het was een fluitje van een cent om de formulieren in te vullen en te versieren met foto’s, stempels en zegel. Nog even naar burgemeester Lokkant voor zijn signatuur, waarna de jonge juffrouw met spoed in haar “Morrisje” mèt de paperassen naar den Bosch kon afreizen. Edoch, de burgervader was afwezig en onbereikbaar. Er was wel een plaatsvervanger in de persoon van Jan de Greet: eerste wethouder / locoburgemeester, maar ook boer en klompenmaker. Een druk bezet man dus! Helaas op dat moment niet achter zijn bureau.
"Ik weet wel waar we hem kunnen vinden", sprak Frans Vogels opgewekt tot de freule, "De Greef woont op Oostrik en met Uw wagen zijn we daar in ‘n moment".
Toen ze er waren aangekomen, zei een verbaasde dochter: "Ons vader is aan 't hooien op het Molenschut".
"We zoeken wel verder", antwoordde juffrouw Loudon, die het wel amusant vond, "ver weg kan het niet zijn". Inderdaad stond Jan de "Ijverige" zich in het zweet te werken, waardoor hij de onverwachte gasten niet direkt opmerkte. "Wa doede gij hier?" riep hij tot zijn part-time-kollega, terwijl hij met een grote zakdoek zijn gezicht afdroogde. De kollega legde alles uit en wees op de freule die op het landweggetje achter haar stuur was blijven zitten. Met ongelovige blik keek boer Greeve in haar richting en zag de freule hem vriendelijk en bemoedigend toeknikken.
Hulpeloos bezag de boer zijn vuile werkhanden en vervolgens het smetteloze papier. "Moet ik die hiér tekenen? Da kan toch nie, da geef toch geen pas", stribbelde De Greef nog tegen. "Nood breekt wet", zei de sekretaris ad rem, pakte zijn portefeuille die als ondersteun kon dienen, schroefde zijn vulpen los en maakte een uitnodigend gebaar naar Jan. Even aarzelde deze, ging toen plat op zijn buik in het geurige hooi liggen en schreef zijn naam op de stippeltjeslijn.
De freule kreeg haar buitenlands paspoort nog diezelfde dag in haar bezit.