Koninklijke Bandfabrieken B.V. (3)

Heemkronijk jaar:2012, jaargang:51, nummer:2, pag:23 -36

KONINKLIJKE BANDFABRIEKEN B.V.

v.h. Vullinghs’ Band-, Veter- en Elastiekfabrieken N.V. (3) 
HEEZE – GELDROP 1865 - 2009 

Herinneringen van een oudgediende bij de Koninklijke Bandfabrieken in Heeze en Geldrop 

door: Joan Hegener 

Inleiding

In de vorige aflevering van het artikel over de Koninklijke Bandfabrieken B.V. zijn we geëindigd met de feestelijke jubileumviering in 1965 ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van het bedrijf. In deze laatste aflevering komen verschillende aspecten aan bod, waarbij de nadruk zal liggen op de periode na 1965.

De Raad van Commissarissen

Volgens de statuten was een Raad van Commissarissen verplicht. Deze heeft in wisselende samenstellingen vele jaren lang bestaan uit onder meer de navolgende personen: Notaris A. Anderegg te St. Oedenrode; mr. H. Janssen, notaris te Eindhoven; mr. J.M.G.M. Peters te Tilburg; H.J.M. Holtus te Helmond; ir. A. Smits van Waesberghe te Breda; J.J. Plieger te Leuven (B.); prof. J.E.A. van Dijck te Tilburg; mr. A.J.J.M. Takx te Helmond; E.M.J. de Vlam te Eindhoven.

Als adviseurs van de vennootschap zijn in de loop der jaren onder meer opgetreden de heren: mr. dr. B.J.M. van Spaendonck te Tilburg en prof. mr. W.C.L. van der Grinten te Nijmegen.

Directies

Omstreeks 1917 bestond de directie van de vennootschap uit de heren P(iet) en S(tephaan) Vullinghs en P(iet) Hegener. In 1923 traden de heren Vullinghs uit en traden de heer E(mile) de Vlam, zwager van de heer Hegener, alsmede de heer J(ohn) Vullinghs, neef van de eerder genoemden, toe tot de directie. De taakverdeling was in grote lijnen als volgt: de heer Hegener behartigde de commerciële zaken, de heer de Vlam de technische zaken en de heer Vullinghs de administratieve aangelegenheden.

Het Heezer bedrijf gedurende rust en behoorlijke welvaart in het Europa tussen 1918 en 1929.

In 1950 overleed tijdens een reis naar Rome de heer J. Vullinghs. Hij was de laatste nazaat van zijn familie en had geen zoon. In zijn vacature werd niet voorzien. Zijn prioriteitsaandelen gingen over in de handen van de families Hegener en de Vlam.

Typisch voor het midden der vijftiger jaren was het voortdurend verlangen naar uitbreiding. Ook Vullinghs groeide geducht in die tijd.

Op 21 februari 1957 overleed tijdens een vakantie in Arosa (Zwitserland) de heer P.J.F.M. Hegener in de leeftijd van 59 jaar. Dientengevolge werden op 1 maart van dat jaar J.G.M. Hegener en P.H.M. de Vlam benoemd tot adjunct-directeuren van de vennootschap. Op 24 mei 1958 trad de heer E.M.J. de Vlam terug als directeur onder gelijktijdige benoeming tot commissaris, en werden de heren J.G.M. Hegener en P.H.M. de Vlam tot directeuren benoemd.

In juli 1955 bracht de Commissaris van de Koningin Prof. dr. J de Quay een bezoek aan het bedrijf. Van links naar rechts Oud Staatsraad N. Deckers, dr. J. de Quay en P.J.F.M. Hegener, directeur.

Vanaf 27 augustus 1963, toen de familie de Vlam werd uitgekocht, was als enig directeur drs. J.G.M. Hegener in functie. Tot adjunct-directeur werd benoemd de heer drs. J.H. Peeters, die in 1970 vanwege zijn vele verdiensten mededirecteur werd. In 1975 werd hij gepensioneerd.

Structuurwijziging en verhuizing

Na de naamswijziging in 1965 werd ook een wijziging aangebracht in de structuur van de vennootschap. De werkmaatschappij droeg voortaan de naam van Koninklijke Bandfabrieken B.V. terwijl de exploitatie van de fabrieksgebouwen en de personeelswoningen geschiedde onder de naam Vullinghs Beheer B.V. President-Commissaris van de werkmaatschappij was gedurende vele jaren mr. A.J.J.M. Takx te Helmond, die steeds een zeer betrokken, actief en eminent adviseur is geweest.

In het jaar 1985 werd het verregaande besluit genomen om de gebouwen, die qua omvang meer plaats boden dan voor de bedrijfsuitoefening nodig was, in te krimpen c.q. van de hand te doen. Een meer efficiënte behuizing werd gevonden in Geldrop, waar de Spinnerij Geldrop in moderne gebouwen de vereiste ruimten kon aanbieden. Het industrieterrein De Spaarpot had een zeer moderne uitstraling, was goed bereikbaar en royaal van opzet.

Een omvangrijke operatie van verhuizing ging van start. De rond negen duizend vierkante meters van de verschillende productieruimten en etages van de hoofdbouw moesten achtereenvolgens worden ontruimd. Alle voor de toekomst bruikbare machines kwamen voor verhuizing in aanmerking en de meer historische machines en voorwerpen, die toch bewaard moesten worden, werden gereserveerd voor de inmiddels opgerichte Stichting Museum Bandindustrie Heeze. De verhuizing vond plaats binnen de drie weken van de bedrijfsvakantie in de zomer van 1985. Voorwaar een hele prestatie. Heeze werd na 120 jaren vestiging verlaten. Op het terrein zouden woningen en winkels worden gevestigd. De overgang naar het industrieterrein De Spaarpot in Geldrop was een feit. Het bedrijf kon daar dan ook meteen goed van start gaan. De planning na de gehele verhuizing voor een vlotte aanloop van de productie in de nieuwe behuizing was tot in alle details goed voorbereid en aanloopproblemen waren er eigenlijk geen.

Uiteraard waren aanvankelijk een aantal medewerkers nogal sceptisch omdat zij, die in Heeze woonachtig waren, er tegenop zagen dagelijks te moeten gaan pendelen. Uiteindelijk kon iedereen zich daarmee verzoenen en was het behoud van werkgelegenheid zelfs op enige afstand van huis en haard voor iedereen belangrijk genoeg om het op en neer reizen voor lief te nemen. Het was kennelijk voor iedereen ook aangenaam in een nieuwe en andere omgeving aan het werk te kunnen gaan, alhoewel natuurlijk enige heimwee naar het oude en vertrouwde ook wel eens werd gevoeld.

De fabriek draaide goed en meer efficiency dan voorheen kwam de bedrijvigheid natuurlijk in hoge mate ten goede. Naast de ‘oude en trouwe’ medewerkers werden nieuwe en jongere werkkrachten aangetrokken, die zich weldra goed thuis voelden.

Ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van het bedrijf werd op 20 september 1990 in het Kasteel van Geldrop een feestelijke herdenkingsbijeenkomst gehouden. Onder meer voerden daar commissaris Mr. A.J.J.M. Takx en directeur J. Hegener het woord. De burgemeester van Geldrop, de heer M.G.M. van Berckel, deed mededeling van het feit dat H.M. de Koningin de heer Hegener had benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau en speldde hem in aanwezigheid van zijn gezin, alle medewerkers, gepensioneerden en een aantal gasten, de versierselen van die Orde op. Een nieuw tijdperk zou aanvangen.

Het machinepark

Het bedrijf is in de loop der jaren uitgegroeid tot een van de grootste fabrikanten van geweven en gevlochten bandsoorten in den lande en was ook toonaangevend voor nieuwe ontwikkelingen op gebieden, waar in samenspraak met afnemers in binnen- en buitenland innovaties tot stand kwamen. Dit was vooral te danken aan de grote deskundigheid en ervaring van een aantal zeer toegewijde leidinggevende medewerkers in de productieafdelingen. Het was vaak ook de vindingrijkheid en niet aflatende inzet van mensen als de heren H. Koolen, A. Rovers, F. Eichhorn, H. van Bree, A. van Gaal, A. van Gaalen, M.van Eerd en H. Engelen en vele anderen, die met hun technische ‘knobbel’ kwamen tot succesvolle uitmonsteringen en producties van nieuwe bandsoorten. Dit heeft dan ook veelvuldig en langdurig geleid tot goede connecties met tal van afnemers, die op zoek waren naar producten die het bedrijf ook kon maken. Door de zeer uitgebreide schakering van machines binnen elke productieafdeling van voorbereiding, weverij, vlechterij, ververij, finishing en opmaak had het bedrijf vaak een voorsprong op de concurrentie. Er was sprake van grote gedrevenheid om iets voor elkaar te krijgen, om daarmee de klant van dienst te zijn: eerst de ‘Vulllinghs’, later de ‘K.B.geest’.

De weverij bood een breed scala van weefgetouwen, waarmee van uiterst smalle tot brede bandsoorten konden worden gefabriceerd. Hetzelfde gold mutatis mutandis de vlechterij, van enkele koppen tot meerdere tientallen vlechtspoelen. Niet altijd speelde de snelheid een hoofdrol, al leek het daar bij de introductie van de naaldgetouwen in de zestiger jaren wel op; later zou blijken dat het bezit, en vooral behoud van soms wat tragere ‘conventionele’ weefgetouwen, heeft geleid tot het inlossen van de vraag naar smalle, uiterst dunne en hoogwaardige producten,waarvan superfijnmazig dun en zeer exclusief glasband voor zogenaamde droge elco's de hoofdmoot is geworden.

Alle kruiken van Bols waren voorzien van een rood jeneverlintje (zie pijl).

Naast een grote productiecapaciteit voor smalle weefsels van allerlei aard, kon het bedrijf bogen op een aanzienlijke hoeveelheid jacquardgetouwen, waarmee onder meer etiketten, wasnummers, naambandjes, festons en merknamen konden worden geproduceerd. Een zeer bekend en langjarig product waren de rode etiketjes, die elke Bols Geneverkruik sierden.

In een latere periode werd Asbach Uralt, de bekende Weinbrandfabrikant in Duitsland, afnemer. Maar ook voor de sigarenindustrie was het bedrijf een gezochte leverancier. In heel veel sigarenkisten van het betere genre was een geel, al dan niet bedrukt geweven lint, kenmerk van hoge kwaliteit. In het in dit artikel ook opgenomen overzicht van te leveren producten is een deel van de vaste eigen producten vermeld. Veel artikelen werden per afnemer buitendien vaak exclusief geleverd. Daarnaast produceerde het bedrijf ook zwaar band, geweven elastiek en modische producten.

De Firma van Kappel te Amsterdam had het alleenrecht van aankoop van de modische producten, geweven zowel als gevlochten, voor onder meer de confectie- en tricotage-industrie. Alles op dit gebied, ook wel ‘garneringen’ genoemd, werd exclusie voor Van Kappel gemaakt. Bekende afnemers zoals C&A, Canda, Berghaus en vele andere kochten decennia lang in Heeze, respectievelijk Amsterdam. Dat gold ook voor artikelen voor grossiers en warenhuizen zoals Vroom en Dreesmann, Hema, Grand Bazar en Innovation. In een weer later stadium konden veel van deze artikelen worden afgezet in Frankrijk (met name in Parijs voor Le Sentier, het modedistrict), waar een eigen agent werkzaam was en ook in de U.S.A., waar met eigen agent Tesser en via de bekende Jay Company duizenden kilometers garneerband zijn verkocht.

De vlechterijproductie vond plaats op veel soorten machines die van Duitse en Belgische oorsprong waren. Een belangrijke uitbreiding was die met de overname van het vlechtmachinepark met bijbehorende medewerkers van collega Van Engelen en Evers in het jaar 1958. K.B. gaf daarvoor in ruil alle etikettenproductie prijs.

Een aantal modische artikelen zoals zigzagband en soutache, was vaak tijdsgebonden, om na zoveel tijd weer als nieuw terug te keren. Een groot aantal artikelen behoorde tot de vaste standaardcollectie, zoals koordschoenveters, lint en vele soorten smalle en bredere elastiek.

De uiteindelijke ‘opmaak’, dus presentatie en verpakking, werd ook vaak door de klant voorgeschreven. Het bedrijf kocht daarom ook op dit gebied de daarvoor benodigde machines elders dan wel ontwierp en maakte deze zelf om aan de zeer gevarieerde klantenwens te kunnen voldoen. Niet alleen de snelheid, maar ook de kwaliteit en zorg van die opmaak was het uitgangspunt daarvoor. Natuurlijk speelden voorafgaande bewerkingen zoals het bleken en zelf verven van de grondstoffen, maar ook het verven, kalanderen en finishen van gereed product een belangrijke rol. De benodigde apparatuur was wel voorhanden of werd aangeschaft.

Alle benodigde investeringen zijn in de loop der jaren uit eigen middelen aangeschaft. Vooral in de jaren 1950 tot 1980, toen de prijsdruk nog niet zo merkbaar was en de internationale concurrentie in Nederland nog niet zo'n grote rol speelde, zijn belangrijke bedragen door de aandeelhouders ter beschikking gesteld ten behoeve van nieuwbouw en aanschaf van moderne machines, waarvoor met name Zwitserland up-to- date productiemiddelen aanbood. Voor de veternestelarij was men op de Verenigde Staten aangewezen. Voor de eindbewerkingen was het, gezien de soms zeer grote variëteit van de opmaken en kleinverpakkingen en het ontbreken van machines daarvoor, sedert decennia usance gebruik te maken van zogenaamde ‘thuiswerksters’. Deze waren verzekerd van nagenoeg regelmatige opdrachten en  konden rekenen op vaste inkomsten. Zij werden door de fabriekseigen transportdienst bevoorraad.

Het spreekt vanzelf, dat investeringen ook plaats vonden  ten aanzien van de modernisering van de kantoren met eigen boekhouding en archivering. In later tijd deden ook computers hun intrede. Er werd een hele dure Burroughs aangeschaft die uiteindelijk meer geld heeft gekost dan opgebracht. Dit kwam mede vanwege de vele aanloopproblemen en de daardoor ontstane stilstand en omdat op de leverancier gewacht moest worden. Niet steeds dus een vreugde ten opzichte van de allereerste tijd, zelfs in de periode toen met ponskaarten werd gewerkt.

Verkoop en Export

Reeds vanaf circa 1970 heeft K.B. getracht het eigen productengamma uit te breiden met andere artikelen die voor dezelfde afnemers interessant konden zijn. Zodoende kreeg het bezoek van de buitendienstmedewerkers een extra dimensie. Dit heeft heel succesvol gewerkt. Het betrof onder meer de volgende ‘agentschappen’:

- Berisfords Ltd. in Congleton (U.K.) voor onder meer fluweelband, toegepast bij Inalfa Roof Systems in Venray voor open daken in personenauto’s

- Fritz Moll in Ravensburg (D.) voor gebreide elastiek en brede weefsels

- Topp in Kempten (D.) voor onder meer biaisband

- Jussel in Lustenau (O.) voor onder meer kant en kantstoffen.

Voor Nederland was het verkoopapparaat als volgt georganiseerd:

- Binnendienst vanuit kantoor te Heeze

- Buitendienst: met eigen vertegenwoordigers

- Externe agenten.

De buitendienst met eigen vertegenwoordigers was enerzijds werkzaam in de volgende rayons:

Amsterdam, met onder anderen de heren A. Reidersma, nadien H. Oudshoorn en later J. de Jonge,

midden en noorden van het land met de heren A. Collart, opgevolgd door zijn zoon M. Collart,

Zuid-Nederland en een deel van België met de heer W. Collart, opgevolgd door de heer H. van der Heijden.

Voor het Franstalige België was vanuit Brussel werkzaam de heer H. Vandersas, totdat het bedrijf in Tielrode in 1963 werd overgenomen, met als vertegenwoordigers de heren S. d'Hont en G. Peirsman.

Externe Agenten: voor de elektrotechnische afnemers was de Firma A. Helffer te Amsterdam actief en voor de schoenindustrie met uitzondering van Bata (Best) de Firma Wildeman in Waalwijk. Een speciale verbinding bestond met de Firma W. van Kappel te Amsterdam, waarover reeds is geschreven.

Op de export gerichte activiteiten van K.B. waren onder meer te zien op Interstoff in Frankfurt (D.), waaraan men tezamen met een groep van toeleveranciers voor de confectie-industrie in een gezamenlijke stand deelnam. De groep opereerde onder auspiciën van de Nederlandse Export Combinatie (gevestigd te Soest) en bestond uit: Butonia B.V. te Weesp, Butonia (London), Kahage te Frankfurt, Buho te Doetinchem, Van Praagh te Enschede, Garenfabriek Bieze Stork te Nijverdal, A.C. ter Kuile te Enschede en Koninklijke Bandfabrieken te Geldrop. Daarnaast nam men deel in de Export Combinatie Brabant te Tilburg, waarbij een aantal Brabantse ondernemingen was aangesloten. De Combinatie had een eigen kantoor te Tilburg onder leiding van de heer drs. C. Marijnissen, die tevens de exportmanager was en die een reeks van buitenlandse afnemers namens de Combinatie bewerkte. Ook hierin was de Koninklijke Bandfabrieken als de enige bandfabrikant een actief deelnemer. De heer Marijnissen beschikte zodoende over een uitgebreid pakket van een grote diversiteit aan artikelen en bedrijven waarvoor hij in het buitenland kon optreden. Gedurende enige jaren was J. Hegener ook voorzitter van het bestuur van de E.C.B.

KERSTLINT: een heel bijzonder artikel

Op één punt onderscheidde Vullinghs' Band-, Veter- en Elastiekfabrieken N.V. zich toch wel een beetje van de collegae, doordat het bedrijf al in de dertiger jaren van de twintigste eeuw een uniek artikel als relatiegeschenk (in die dagen zeker nog iets bijzonders) aan de relaties aanbood, dat vanwege kwaliteit en presentatie door elke afnemer erg op prijs werd gesteld. Het was niet in de handel en de oplage was beperkt. Het werd gezonden aan de directies en de inkopers van de bedrijven waarmee men zaken deed en het ging vergezeld van een speciale kerstwens, tevens als dankbetuiging voor de in het afgelopen jaar ondervonden relatie. Ook de Koninklijke familie op Paleis Soestdijk stond op de mailinglist en bedankte steeds voor de ontvangen kerstattentie.

Het lint werd ieder jaar op een jacquardgetouw geweven van kerst-rode garens met groen en / of goud- en zilvergaren, met een door de weefmeesters Antoon Rovers en Harry van Bree ontworpen jaarlijks wisselend motief. De presentatie bestond aanvankelijk uit een speciaal gedrukte stevige kartonnen kaart. In latere jaren ook op een speciale rol gewikkeld, die werd ontworpen door een bekende kunstenaar, ontwerper of zelfs architect.

Deze traditie is ook na het eeuwfeest in 1965 door de Koninklijke Bandfabrieken B.V. voortgezet en in ere gehouden. Naast zakenrelaties was het product ook een graag ontvangen attentie bij alle medewerkers, collegae, overheidsdienaren, families en vrienden in binnen- en buitenland. Het werd een soort ‘collectors-item’. Elk jaar weer iets unieks: niet te koop. Dit kerstlint wordt heden ten dage vaak nog steeds gebruikt door hen, die er hun kersttafel en kerstboom mee versieren.

Overigens was het normale, meer eenvoudige artikel kerstlint, een zeer groot artikel. Het werd plat geweven in enige breedtes, vooral in rood en goud en ging al vanaf juni in productie, dus midden in de zomer. Het werd opgemaakt op speciale kaartjes voor de warenhuizen en grossiers, zodat het tegen medio november in de winkels zou kunnen liggen. Het was vaak een behoorlijk scherp gecalculeerd product want er was veel concurrentie. Dit artikel kon immers iedereen wel maken en de honderden kilometers zorgden voor een goede bezetting in de weverij. Totdat het werd gedegradeerd tot een dun lintje, doordat het in China uit doek werd gesneden en spotgoedkoop in Nederland geïmporteerd. Het was de naam van kerstlint niet waard...

DE BINDING: het personeelsblad

In de loop van de jaren zestig werd het meer en meer usance dat elk zich respecterende bedrijf een personeelblad uitgaf, dat de band met de medewerkers kon verstevigen. In samenwerking met een drukkerij, die dat al voor verschillende ondernemingen drukte, konden eigen pagina's worden toegevoegd aan de inhoud van een wat algemenere aard met nieuws dat voor deelnemers van alle betrokken bedrijven interessant was om te lezen.

In december 1964 verscheen het eerste nummer. Dat was nog naamloos, want alle medewerkers konden door middel van een prijsvraag een naam bedenken. Het was Jacques van Kessel uit de weverij die de zeer toepasselijke titel De Binding in zond en de eerste prijs won. Het blad verscheen elke maand en de eigen pagina's werden goed gevuld met berichten over vergaderingen van de ondernemingsraad en de fabrieksbrandweer, die steeds heel succesvol was bij de regionale brandweerwedstrijden en daarbij veel bekers won. Verder met stukjes over het bedrijf in het verleden en verslagen van jubilea en de namen van nieuwe medewerkers.

In een later stadium verscheen het blad tweemaandelijks, totdat op 6 december 1971, in de toen zevende jaargang, het allerlaatste exemplaar verscheen.

De ZIEKENKAS binnen de Koninklijke Bandfabrieken

In het jaar 1925 is door de Katholieke Vereniging van Werkgevers in de Textielnijverheid, gevestigd in het kantoor Van Spaendonck te Tilburg, besloten om te komen tot de oprichting van een ziekenfonds(kas) waarbij alle werknemers van aangesloten bedrijven zouden zijn aangesloten. Dit instituut zou een aanvang nemen op 1 januari 1926 en er zou een uniform reglement voor gelden. Op 31 december 1925 vond voor Vullinghs N.V.een oprichtingsvergadering plaats onder voorzitterschap van de heer P.J.F.M. Hegener, die ook penningmeester was van eerder genoemde werkgeversvereniging. Daarbij vond een bestuursverkiezing plaats met leden uit het personeel van toen nog Vullinghs’ Band-, Veter- en Elastiekfabrieken N.V.

Het ziekenkasbestuur vergaderde op gezette tijden en stelde jaarlijks de hoogte van de premie vast, waarbij 50% voor rekening van het bedrijf en 50% voor rekening van de werknemers was. Ook beoordeelde het bestuur de voorkomende ziektegevallen onder het personeel in verband met eventuele uitkering van ziekengeld. Jaarlijks werd een verslag gemaakt, dat in de jaarvergadering werd behandeld. Het bevatte de stand van de financiën, de ziektegevallen in aantal en duur, de hoogte van de premie enz. Het verslag werd ook uitgebracht aan de Bedrijfsvereniging voor de Textielindustrie.

Doel van de zogenaamde ‘afdelingskas’ was zelf het risico te dragen van de bij de Ziektewet geregelde verzekering van de werknemers. Het bestaan van de ‘Ziekenkas’ betekende aan de ene kant dat medewerkers die ziek waren, ook de nodige aandacht kregen van het bedrijf en van collega-medewerkers. Anderzijds kon worden vastgesteld dat mede hierdoor ongewenst ziekteverzuim kon worden verminderd of ook wel voorkomen.

Samenwerking met andere bedrijven was binnen de Vereniging Bond van Nederlandse Bandfabrikanten B.N.B. (zie elders)  uiteraard  vaak aan de orde. De bestaande combinaties van fabrikanten van verwante productgroepen leidden reeds vaak tot onderlinge afspraken. Maar er zijn ook het kader en onder leiding van de daartoe van overheidswege opgerichte N.E.H.E.M. (Nederlandse Economische Herstructurerings Maatschappij) in de zeventiger jaren door meerdere bedrijven veelvuldig gesprekken gevoerd. Deze hebben echter niet tot fusies geleid, maar wel tot een aantal vormen van nauwe samenwerking binnen de branche. 

Monument voor de Gevallenen in Waalre

Einde 1949 is in Waalre het Monument voor de Brabantse Gesneuvelden en Gevallenen uit de Tweede Wereldoorlog gesticht. Het grafmonument bevindt zich in het oude Willebrorduskerkje. Jaarlijks vindt daar op de avond van 4 mei een plechtige herdenking plaats. In de nabij gelegen parochiekerk komen hoogwaardigheidsbekleders onder wie de Commissaris van de Koningin, de burgemeester en hoge Nederlandse en buitenlandse militairen, gilden en burgers tezamen. Met toespraken, muziek, het zingen van het Wilhelmus en voordrachten van gedichten worden de gevallenen en slachtoffers uit de provincie Noord-Brabant herdacht.

Het geschonken carillon.

Onderdeel van het monument is een carillon met 37 klokken, dat in de toren van de oude kerk is opgehangen en dat dan tijdens de stille tocht van de gilden en genodigden wordt bespeeld.In het kader van dit artikel is het juist ook te vermelden dat een groot aantal industriëlen uit de provincie Noord Brabant door hun giften hebben bijgedragen aan de totstandkoming van het Carillon. Naast de Vereniging van Werkgevers in de Textielindustrie te Tilburg (zie ook elders) hebben een aantal textielbedrijven uit Eindhoven en omgeving deelgenomen. Daarbij mogen vermeld worden de directieleden van de beide bandfabrieken uit Heeze, te weten Van Engelen en Evers Textielindustrie N.V. en Vullinghs' Band-, Veter- en Elastiekfabrieken N.V. Op elke klok van het carillon is de naam van de gever gegraveerd.

Tableau met namen van schenkers carillon Waalre.